Jungle tour
Blijf op de hoogte en volg Teun
12 Februari 2014 | Peru, Surquillo
Deel 6 - dinsdag 11 februari
Vrijdagochtend 07:30 vertrokken voor een jungletocht naar machu Picchu. Kleine backpack ingepakt en knallen maar! achteraf ontzettend slecht ingepakt. De tocht begon met mountainbiken naar beneden in de regen, door watervallen heen, ik was kletsnat. De groep bestond uit 4 Chileense jongens en 2 dames uit de USA. Silvio de gids was vrij releaxt. Na de tocht aangekomen in een klein dorpje waar we overnachtten. S'avonds een potje poolen met de jongens uit Chili.
De volgende dag was de zwaarste dag; 6:30 ontbijten en op pad, een tocht van 9 a 10 uur lang hiken in de jungle. Vette beesten, mooie natuur, een beetje Spaans oefenen en veel dingen zien. Op een rare kabelkar, zittend op 3 houten planken, gegaan zonder enige beveiliging, 70 meter boven een rivier en 150 meter lang met een man aan de overkant die de kar vooruit aan het trekken was.. Het duurde een eeuwigheid, een soort veerpont door de lucht waar je 5 sol
Voor moest betalen. Hierna aangekomen bij de hot springs om te zwemmen, vrij releaxt en even tot rust gekomen. Biertje erbij en dat smaakte wel goed. Aangekomen in het hostel ben ik meteen naar bed gegaan want ik was kapot.
De volgende dag zou een rustige dag worden; sochtends 2 uur lang ziplinen en daarna 3 uur hiken door de jungle om daarna een stadje te verkennen. Tijdens het ontbijt om 07;00 kwam ene onbekende Dre naar me toe met de mededeling dat ik het ziplinen bij hem had geboekt, als enige van de drie groepen. Meteen kwam de mededeling: "ben je klaar?". Iets verward maar ik was zeker klaar want ik stond al buiten en Dre stond daar met z'n crossmotor achter 3 busjes voor de 3 groepen backpackers. Hoppa achterop zonder helm en we reden naar een plek waar het ziplinen begon. Ik werd raar aangekeken door de rest van de backpackers toen ik achterop sprong bij Dre om niet te spreken over de rest van de lokale bevolking die m'n lachende blonde kop achterop zag bij idioot Dre Ik was de enige, soort VIP terwijl de anderen met 25 man in drie groepen moesten wachten. Het bleek de hoogste zipline te zijn van zuid Amerika. 150 meter, 6 lijnen lang. Ik had het niet meer en werd helemaal gek. Opgestookt door Dre (die mij begeleidde) en Nacho (die foto's ging maken van mij) toch maar ondersteboven en als Superman over die kabel gegaan, niet normaal wat een adrenaline er door je lichaam gaat. de kabel bestaan uit 1 lijn waardoor er dus geen beveiliging is op 150 meter hoogte met een lengte van maximaal 600 meter. De tweede lijn had ik het gevoel dat ik de 'Superman' niet kon doen doen vanwege het eruitvallen. Even gewisseld dus van pakkie met die rare Peruviaan Dre en gaan. Het was ontzettend eng, zelfs de zesde keer dat ik ging, als Nederlander bekijk je toch de installatie en durf je amper te vragen hoeveel ongelukken er gebeuren met die stomme enkele lijn. Nacho heeft veel foto's gemaakt die erg vet zijn, toen we terug bij hun kamp kwamen stonden daar drie tafelvoetbalspelen; weddenschap voor 0,50 sol met Nacho en verloren.. Alsof ie niets anders doet met z'n leven; 6-7 voor Nacho. Ik heb Nacho en Dre beide 5 soles gegeven voor het geweldige avontuur, achteraf misschien betaald voor het veilig aankomen omdat ik in m'n broek aan het kakken
Was tijdens het ziplinen.
Na de tocht tegen Dre gezegd dat ik terug wilde rijden op de motor, dit vond hij wel grappig maar geen goed idee. Internationaal rijbewijs erbij gepakt, gewapperd met een biljet van omgerekend 2 euro en het was akkoord, ik rijden en Dre achterop. 20 minuten lang door de middle of nowhere richting een waterkrachtcentrale, nu was het Dre zijn beurt om te gillen met enkel een zipline-helm op want motorrijden kan ik dan weer wel. Ik was z'n crazy dutch amigo zoals hij zei. We reden eerst door de paden in de jungle, vrij nat allemaal, daarna door een klein dorp en vervolgens over bergwegen zonder enige vorm van hekwerk met talloze watervallen om ons heen, daarna nog even over een bouwterrein gereden, aangekeken door wat bouwvakkers die het niet gewend waren om een blonde Nederlander met lange haren op een crossmotor te zien en tientallen zwaaiende locals onderweg en een schreeuwende Dre achterop die zei dat ik zachter moest rijden over de zandwegen. Nog bijna gecrasht tegen een auto met 4 schreeuwende locals erin terwijl Dre ze uit aan het lachen was. Dus dat was goed, Dre is m'n vriend; ik heb hem de tip gegeven om hier maar geld mee te gaan verdienen want het was misschien wel het vetste deel van m'n dag; crossen over berghellingen met een ravijn 2 meter naast je en aan de overkant van het ravijn talloze watervallen terwijl je daar rijdt met slechts een ziplinehelm op. De waterkrachtcentrale konden we niet bereiken want er was een brug ingestort en ik moest wachten op de rest van de groep. Veel taferelen; caterpillars die de brug probeerden te repareren op idiote wijze, de gidsen die bomen probeerden te kappen om over de woeste rivier heen te leggen terwijl ik in waardeloos 2 weken Spaans met de aannemer aan het praten was of het mogelijk was om in de bak van de kraan te gaan naar de overkant voor 5 soles (1 euro). Het leek de gids Silvio wel een goed idee als ik dat gesprek aanging omdat ik een civil engineering was, prima punten scoren maar op het einde kreeg ik in rap Spaans te horen dat we beter weg konden gaan.. Tevergeefs, het was niet mogelijk ivm de gevaarlijke rivier en de aannemer wilde het risico niet nemen. We moesten dus 6 uur hiken over een berg heen in de jungle om bij de centrale te komen en te lunchen, dit terwijl het oversteken van de rivier die 4 meter breed was slechts een fractie van een seconde was. Na een woeste jungletocht met wat geplukte bananen voor de lunch kwamen we om 19:00 aan om te lunchen, pikdonker. Helemaal gesloopt en met ontzettende honger de schrale rijst met 1 kippenpoot naar binnengewerkt. Om 19:30 vertrokken we voor de oorspronkelijke 3 uur hiken over een spoorlijn waar soms een trein voorbij kwam. Dat was wel ff schrikken en iedereen moest van de spoorlijn afspringen. In het donker met een paar zaklampen over ongeveer 20 bruggen lopen waar je enkel over de houten elementen kon stappen en dus om de 20 cm breedte van het houten element een gat zat van 30 Cm. Sommige bruggen waren 30 a 40 meter lang en je hoorde de rivier gieren. Als je erin zou vallen dan was je dood, aldus de gids die 100 meter achterop liep in de regen. S'avonds om 23:00 nog een dierlijk smerige hap naar binnen gewerkt en naar bed gegaan. Achteraf ga je pas nadenken wat er was gebeurd als er midden op de brug een trein aankwam, niet goed hoor... Maar dat is blijkbaar Peru, of zuid Amerika.
Om 04:00 de wekker gezet en 2 uur hiken naar machu Picchu samen met Patty (USA). Om 08:00 afgesproken met de gids en de hele groep maar dan wordt het al druk. Eerst ff 2 uurtjes rondgelopen met Patty en de boel verkend, veel mist die pas om 11:00 opklaart maar dan zie je ook wel wat. Mooi om te zien, nog even de hoogste berg, wanapicchu op en daarna terug maar waar ik het echt voor doe waren de taferelen tijdens de derde dag. Ik vind het leuk om verhalen te horen over de geschiedenis van een bepaalde bevolkingsgroep en er een visueel beeld bij de hebben maar ik ben blij dat zo'n dag slechts een een kwart is (in dit geval) van de hele jungletocht.
Nu zit ik eindelijk weer met WiFi mijn verhaal te tikken want het was waanzinnig. M'n benen zijn helemaal gesloopt dus vanavond lekker vroeg m'n bed in. Hopelijk kan ik nog snel een vlucht of bus naar lima boeken voor morgen. Morgen dus naar Lima
Om te meeten met 2 Deense meisjes, Denise en Eva die mij gaan vergezellen naar de echte jungle; Iquitos. Ik ben blij dat ik weer een paar dagen korte broeken kan dragen met een lekker temperatuurtje, want door de jungle lopen doe ik
Lekker in m'n legging met een T-shirtje en eventueel m'n regenjas. Voor 20 dollar op een vrachtschip naar Iquitos; 3 a 7 (ja 3 a 7) dagen slapend in een hangmat naar de grootste junglestad ter wereld die niet bereikbaar is per auto.. Slechts per boot of per vliegtuig. Dit worden gok ik minstens 2 a 4 weken zonder WiFi. We boeken de komende dagen een bustocht naar pucallpa om vanuit daar ter plekke de boot te pakken naar Iquitos. Ik heb op het internet een hostel gevonden met een zwembad dus daar focussen we ons op.
Houdoe!
Vrijdagochtend 07:30 vertrokken voor een jungletocht naar machu Picchu. Kleine backpack ingepakt en knallen maar! achteraf ontzettend slecht ingepakt. De tocht begon met mountainbiken naar beneden in de regen, door watervallen heen, ik was kletsnat. De groep bestond uit 4 Chileense jongens en 2 dames uit de USA. Silvio de gids was vrij releaxt. Na de tocht aangekomen in een klein dorpje waar we overnachtten. S'avonds een potje poolen met de jongens uit Chili.
De volgende dag was de zwaarste dag; 6:30 ontbijten en op pad, een tocht van 9 a 10 uur lang hiken in de jungle. Vette beesten, mooie natuur, een beetje Spaans oefenen en veel dingen zien. Op een rare kabelkar, zittend op 3 houten planken, gegaan zonder enige beveiliging, 70 meter boven een rivier en 150 meter lang met een man aan de overkant die de kar vooruit aan het trekken was.. Het duurde een eeuwigheid, een soort veerpont door de lucht waar je 5 sol
Voor moest betalen. Hierna aangekomen bij de hot springs om te zwemmen, vrij releaxt en even tot rust gekomen. Biertje erbij en dat smaakte wel goed. Aangekomen in het hostel ben ik meteen naar bed gegaan want ik was kapot.
De volgende dag zou een rustige dag worden; sochtends 2 uur lang ziplinen en daarna 3 uur hiken door de jungle om daarna een stadje te verkennen. Tijdens het ontbijt om 07;00 kwam ene onbekende Dre naar me toe met de mededeling dat ik het ziplinen bij hem had geboekt, als enige van de drie groepen. Meteen kwam de mededeling: "ben je klaar?". Iets verward maar ik was zeker klaar want ik stond al buiten en Dre stond daar met z'n crossmotor achter 3 busjes voor de 3 groepen backpackers. Hoppa achterop zonder helm en we reden naar een plek waar het ziplinen begon. Ik werd raar aangekeken door de rest van de backpackers toen ik achterop sprong bij Dre om niet te spreken over de rest van de lokale bevolking die m'n lachende blonde kop achterop zag bij idioot Dre Ik was de enige, soort VIP terwijl de anderen met 25 man in drie groepen moesten wachten. Het bleek de hoogste zipline te zijn van zuid Amerika. 150 meter, 6 lijnen lang. Ik had het niet meer en werd helemaal gek. Opgestookt door Dre (die mij begeleidde) en Nacho (die foto's ging maken van mij) toch maar ondersteboven en als Superman over die kabel gegaan, niet normaal wat een adrenaline er door je lichaam gaat. de kabel bestaan uit 1 lijn waardoor er dus geen beveiliging is op 150 meter hoogte met een lengte van maximaal 600 meter. De tweede lijn had ik het gevoel dat ik de 'Superman' niet kon doen doen vanwege het eruitvallen. Even gewisseld dus van pakkie met die rare Peruviaan Dre en gaan. Het was ontzettend eng, zelfs de zesde keer dat ik ging, als Nederlander bekijk je toch de installatie en durf je amper te vragen hoeveel ongelukken er gebeuren met die stomme enkele lijn. Nacho heeft veel foto's gemaakt die erg vet zijn, toen we terug bij hun kamp kwamen stonden daar drie tafelvoetbalspelen; weddenschap voor 0,50 sol met Nacho en verloren.. Alsof ie niets anders doet met z'n leven; 6-7 voor Nacho. Ik heb Nacho en Dre beide 5 soles gegeven voor het geweldige avontuur, achteraf misschien betaald voor het veilig aankomen omdat ik in m'n broek aan het kakken
Was tijdens het ziplinen.
Na de tocht tegen Dre gezegd dat ik terug wilde rijden op de motor, dit vond hij wel grappig maar geen goed idee. Internationaal rijbewijs erbij gepakt, gewapperd met een biljet van omgerekend 2 euro en het was akkoord, ik rijden en Dre achterop. 20 minuten lang door de middle of nowhere richting een waterkrachtcentrale, nu was het Dre zijn beurt om te gillen met enkel een zipline-helm op want motorrijden kan ik dan weer wel. Ik was z'n crazy dutch amigo zoals hij zei. We reden eerst door de paden in de jungle, vrij nat allemaal, daarna door een klein dorp en vervolgens over bergwegen zonder enige vorm van hekwerk met talloze watervallen om ons heen, daarna nog even over een bouwterrein gereden, aangekeken door wat bouwvakkers die het niet gewend waren om een blonde Nederlander met lange haren op een crossmotor te zien en tientallen zwaaiende locals onderweg en een schreeuwende Dre achterop die zei dat ik zachter moest rijden over de zandwegen. Nog bijna gecrasht tegen een auto met 4 schreeuwende locals erin terwijl Dre ze uit aan het lachen was. Dus dat was goed, Dre is m'n vriend; ik heb hem de tip gegeven om hier maar geld mee te gaan verdienen want het was misschien wel het vetste deel van m'n dag; crossen over berghellingen met een ravijn 2 meter naast je en aan de overkant van het ravijn talloze watervallen terwijl je daar rijdt met slechts een ziplinehelm op. De waterkrachtcentrale konden we niet bereiken want er was een brug ingestort en ik moest wachten op de rest van de groep. Veel taferelen; caterpillars die de brug probeerden te repareren op idiote wijze, de gidsen die bomen probeerden te kappen om over de woeste rivier heen te leggen terwijl ik in waardeloos 2 weken Spaans met de aannemer aan het praten was of het mogelijk was om in de bak van de kraan te gaan naar de overkant voor 5 soles (1 euro). Het leek de gids Silvio wel een goed idee als ik dat gesprek aanging omdat ik een civil engineering was, prima punten scoren maar op het einde kreeg ik in rap Spaans te horen dat we beter weg konden gaan.. Tevergeefs, het was niet mogelijk ivm de gevaarlijke rivier en de aannemer wilde het risico niet nemen. We moesten dus 6 uur hiken over een berg heen in de jungle om bij de centrale te komen en te lunchen, dit terwijl het oversteken van de rivier die 4 meter breed was slechts een fractie van een seconde was. Na een woeste jungletocht met wat geplukte bananen voor de lunch kwamen we om 19:00 aan om te lunchen, pikdonker. Helemaal gesloopt en met ontzettende honger de schrale rijst met 1 kippenpoot naar binnengewerkt. Om 19:30 vertrokken we voor de oorspronkelijke 3 uur hiken over een spoorlijn waar soms een trein voorbij kwam. Dat was wel ff schrikken en iedereen moest van de spoorlijn afspringen. In het donker met een paar zaklampen over ongeveer 20 bruggen lopen waar je enkel over de houten elementen kon stappen en dus om de 20 cm breedte van het houten element een gat zat van 30 Cm. Sommige bruggen waren 30 a 40 meter lang en je hoorde de rivier gieren. Als je erin zou vallen dan was je dood, aldus de gids die 100 meter achterop liep in de regen. S'avonds om 23:00 nog een dierlijk smerige hap naar binnen gewerkt en naar bed gegaan. Achteraf ga je pas nadenken wat er was gebeurd als er midden op de brug een trein aankwam, niet goed hoor... Maar dat is blijkbaar Peru, of zuid Amerika.
Om 04:00 de wekker gezet en 2 uur hiken naar machu Picchu samen met Patty (USA). Om 08:00 afgesproken met de gids en de hele groep maar dan wordt het al druk. Eerst ff 2 uurtjes rondgelopen met Patty en de boel verkend, veel mist die pas om 11:00 opklaart maar dan zie je ook wel wat. Mooi om te zien, nog even de hoogste berg, wanapicchu op en daarna terug maar waar ik het echt voor doe waren de taferelen tijdens de derde dag. Ik vind het leuk om verhalen te horen over de geschiedenis van een bepaalde bevolkingsgroep en er een visueel beeld bij de hebben maar ik ben blij dat zo'n dag slechts een een kwart is (in dit geval) van de hele jungletocht.
Nu zit ik eindelijk weer met WiFi mijn verhaal te tikken want het was waanzinnig. M'n benen zijn helemaal gesloopt dus vanavond lekker vroeg m'n bed in. Hopelijk kan ik nog snel een vlucht of bus naar lima boeken voor morgen. Morgen dus naar Lima
Om te meeten met 2 Deense meisjes, Denise en Eva die mij gaan vergezellen naar de echte jungle; Iquitos. Ik ben blij dat ik weer een paar dagen korte broeken kan dragen met een lekker temperatuurtje, want door de jungle lopen doe ik
Lekker in m'n legging met een T-shirtje en eventueel m'n regenjas. Voor 20 dollar op een vrachtschip naar Iquitos; 3 a 7 (ja 3 a 7) dagen slapend in een hangmat naar de grootste junglestad ter wereld die niet bereikbaar is per auto.. Slechts per boot of per vliegtuig. Dit worden gok ik minstens 2 a 4 weken zonder WiFi. We boeken de komende dagen een bustocht naar pucallpa om vanuit daar ter plekke de boot te pakken naar Iquitos. Ik heb op het internet een hostel gevonden met een zwembad dus daar focussen we ons op.
Houdoe!
-
13 Februari 2014 - 23:52
Annie:
Wat een avontuur Teun! Ik hoop dat je veel verslagen gaat schrijven, want het leest vlot en zo blijven we goed op de hoogte van jouw leventje momenteel en ben je niet zo 'ver' weg! Doe voorzichtig en blijf genieten van de vele ontmoetingen en van de prachtige natuur!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
